ZABURZENIE ZE SPEKTRUM AUTYZMU - PREZENTACJA

Szczegóły

Poprawiono: niedziela, 07, kwiecień 2024 17:56

1 MARCA - DZIEŃ ŚWIADOMOŚCI SAMOAGRESJI

Szczegóły

Poprawiono: poniedziałek, 04, marzec 2024 09:20

Autoagresja oraz samookaleczenia to problem, który dotyczy wielu osób w różnym wielu. W przypadku dzieci jest złożonym problemem natury psychologicznej, który może mieć bardzo przykre konsekwencje. Jest to nic innego jak zespół zachowań, których celem jest wyrządzenie sobie krzywdy psychicznej lub fizycznej. Jednym z najczęstszych przejawów autoagresji jest samookaleczanie się. Jednym na najczęstszych powodów autoagresji wśród najmłodszych są problemy emocjonalne. Ich podłoże może być bardzo różne, często nieoczywiste. Warto na ten problem spojrzeć raczej, jak na objaw czegoś, co zaburza regulację emocji i napięcia. Samookaleczenia pojawiają się u nastolatków, a czasem i dzieci, które nie mogą sobie z czymś poradzić. Nie znają innego sposobu na odczucie chwilowej, złudnej ulgi. By im pomóc, musimy wiedzieć, z czym próbują walczyć, od czego uciekają. Co muszą znosić na tyle długo, że zaczynają atakować same siebie.
Może to być :
depresja,
zaburzenia lękowe,
problemy z adaptacją,
przemoc fizyczną lub psychiczną,
nadużycie seksualne,
bullying szkolny,
zespół stresu pourazowego,
poczucie odrzucenia i izolacji od grupy,
konflikty w rodzinie,
nagła strata kogoś bliskiego,
nagła zmiana sytuacji życiowej,
trudności separacyjne,
nadmierny krytycyzm dorosłych,
nadmierny krytycyzm wobec siebie,
nieumiejętność radzenia sobie ze stresem i napięciem wewnętrznym.

Pierwszą pomocą jest szczera rozmowa w klimacie zrozumienia, a nie osądzania. Młodemu człowiekowi jest trudno się otworzyć przed dorosłym, któremu nie zawsze ufa. Nie dajemy, więc dobrych rad, nie mówimy o bliznach. Wsłuchajmy się w jego słowa z prawdziwym zaangażowaniem. Próbujmy zrozumieć i wczuć się w jego emocje i sytuacje. Dobra rozmowa zmniejsza natężenie silnych emocji. Pomaga zwentylować niepokój. Werbalne wyrażanie uczuć w kontakcie z drugim człowiekiem już samo w sobie daje ulgę. Kolejny krok to udanie się do specjalisty- psychologa , psychoterapeuty lub psychiatry. Nie zwlekajmy, samookaleczenia mogą, ale nie muszą przyczynić się do próby samobójczej. Tylko specjalista może to zdiagnozować !

Na podstawie https://pppp.pajeczno.pl/3279-2/
https://poradnia-harmonia.pl/autoagresja-u-dzieci-i-mlodziezy/

Samookaleczenia oraz autoagresja u dzieci i młodzieży to problemy, z którymi zmaga się wielu uczniów. Pandemia, nauczanie zdalne, kwarantanny i ograniczenie kontaktów z rówieśnikami coraz częściej stają się jedną z przyczyn. Twoje dziecko w ostatnim czasie zmieniło swoje zachowanie i zauważasz u niego podejrzane symptomy? Nie czekaj – działaj!

Trudno jest rozwiązać kłopot, gdy koncentrujemy się tylko na jego objawach. Nie chodzi więc o to, by sprawić, że uczniowie przestaną się okaleczać. Celem jest zmiana sytuacji, która powoduje te okaleczenia. Co nie oznacza, że rozwój umiejętności regulowania własnych emocji nie pomoże. Pomoże, ale tylko wtedy, gdy dziecko dostanie odpowiedniego rodzaju wsparcie w jego kłopotach.

Na co młodzież reaguje okaleczeniami?

Samouszkodzenia najbardziej kojarzą się z depresją. I słusznie, bo wielu nastolatków reaguje okaleczeniami w czasie chronicznie obniżonego nastroju, utraty przyjemności z codziennych aktywności. Młody człowiek w depresji próbuje pomieścić w sobie wszystkie te trudne, nieprzyjemne odczucia. Nie zawsze daje sobie z nimi radę. Czasem próbuje je zagłuszyć – używkami, ryzykownymi zachowaniami, czy okaleczając się. Okaleczenia pojawiają się jednak również przy innych trudnościach. Mogą wystąpić w zaburzeniach adaptacyjnych, zespole stresu pourazowego, gdy nieprawidłowo kształtuje się osobowość nastolatka, w zaburzeniach lękowych. Wszędzie tam, gdzie nie wystarczają dotychczasowe umiejętności regulowania własnych emocji.

Czasem okaleczenia są reakcją na trudną, przerastającą możliwości dziecka sytuację, między innymi:
przemoc fizyczną lub psychiczną,
nadużycie seksualne,
bullying szkolny,
poczucie odrzucenia i izolacji od grupy,
silne konflikty w rodzinie,
nagła strata kogoś bliskiego,
nagła zmiana sytuacji życiowej,
trudności separacyjne,
nadmierny krytycyzm.
Nie są to oczywiście wszystkie możliwe źródła okaleczeń, a jedynie przykłady. By zrozumieć dynamikę okaleczeń u młodzieży, warto wyobrazić sobie doświadczenia, które wymieniłam powyżej i ich emocjonalne konsekwencje, takie jak np.:
poczucie bezsensu,
poczucie braku wyjścia,
przytłaczający smutek,
paraliżujący lęk,
złość,
wewnętrzny niepokój,
wzmożona drażliwość,
brak zaufania do dorosłych.

Jak rozmawiać z uczniem, który się okalecza?

Dobra rozmowa zmniejsza natężenie silnych emocji. Pomaga zwentylować niepokój. Werbalne wyrażanie uczuć w kontakcie z drugim człowiekiem już samo w sobie daje ulgę. Jednak, by rozmowa była naprawdę wspierająca, trzeba pamiętać o:
unikaniu oceny,
aktywnych słuchaniu,
realnym zaciekawieniu,
Dla nauczyciela może nie być to łatwe. Dlaczego? Bo jego zawód to profesja aktywna, oparta na segregowaniu informacji, udzielaniu wskazówek. Nauczyciel często staje w pozycji eksperta w swojej dziedzinie, w końcu jej naucza. Jeśli jednak chce realnie udzielić uczniowi wsparcia emocjonalnego musi wejść w nieco inną rolę. Spróbować posłuchać, co się dzieje u ucznia. Dopytywać o uczucia, o jego sytuację. Szczerze i delikatnie.

Nie chodzi o to, by od razu znaleźć jakieś rozwiązanie. Nie chodzi też o to, by postawić dziecku sztywną granicę i zakazać okaleczenia. To na pewno nie pomoże. Jak ognia trzeba wystrzegać się tekstów, typu: te blizny nigdy nie zejdą, jak będziesz wyglądała kiedyś, to głupie, taka moda teraz na te cięcia etc.

Z perspektywy nastolatka okaleczenia są czasem jedynym dostępnym sposobem na chwilowe odwrócenie uwagi od bólu psychicznego i obniżenie silnych uczuć. By pomóc mu znaleźć inny sposób, trzeba pokazać, co działa. A rozmowa daje ulgę i działa. Nie od razu, ale zaopiekowany uczeń, który ma przestrzeń do wyrażania emocji ma większą szansę uniknąć okaleczeń.

Czego warto unikać? Przede wszystkim krytyki i szybkich porad. Dobrze jest spróbować zrozumieć ucznia, poszukać odpowiedzi na pytania:
Co się dzieje w świecie nastolatka?
Co czuje uczeń?
Z czym nie może sobie poradzić?
Co w jego otoczeniu sprawia, że okaleczenie jest jedyną dostępną formą samoregulowania się?

Na podstawie https://pppp.pajeczno.pl/3279-2/
https://poradnia-harmonia.pl/autoagresja-u-dzieci-i-mlodziezy/
https://pppp.pajeczno.pl/3279-2/

Z gabinetu psychologa i pedagoga

Szczegóły

Poprawiono: środa, 26, kwiecień 2023 00:57

Gabinet pedagoga i psychologa to specyficzne miejsce, ponieważ można tu zawsze przyjść ze swoimi problemami. Jest to pomieszczenie, gdzie można spotkać nauczyciela, rodzica, ale najczęściej ucznia. Dzieci i młodzież przychodzą tutaj po otuchę, po radę, pomoc, po chwilę ciszy. Mogą tu płakać, śmiać się, krzyczeć, wszystkie emocje są mile widziane i rozumiane. Lekiem na problemy są dyskusje, rozmowy, negocjacje, czasem chusteczka do nosa, a czasem szklanka wody lub cukierek. Obok codziennych problemów i smuteczków, pedagog i psycholog prowadzą działania profilaktyczne i edukacyjne, przykładem są lekcje na temat szkodliwości palenia papierosów, zażywania narkotyków czy na temat dbania o swoje zdrowie psychiczne. Na szkolnych korytarzach można znaleźć gazetki na temat znaczenia rodziny, walki z hejtem internetowym itp. Nasz gabinet to również miejsce wyposażone w pomoce i narzędzia wspierające rozwój uczniów np. gry, książki, karty pracy, klocki, piłki oraz tablicę interaktywną i programy edukacyjne. Zapraszamy wszystkich, w tym również rodziców do odwiedzenia i zachęcamy do dbania o swoje zdrowie, wypoczynek i życzymy wielu okazji do uśmiechu.

Pedagog Katarzyna Kurowska i psycholog Beata Raczyńska

gazetki uczniów

Czym jest depresja?

Szczegóły

Poprawiono: niedziela, 26, luty 2023 21:24

DEPRESJA JEST CIĘŻKĄ CHOROBĄ.
Może utrudniać codzienne życie, a nawet je uniemożliwiać. W ciężkich przypadkach bywa konieczna hospitalizacja. W większości przypadków (m.in. przy tak zwanej dystymii łagodniejszej, długotrwałej postaci depresji) wystarczy leczenie ambulatoryjne (psychiatryczne wsparte psychoterapią), ale oprócz fachowej pomocy równie ważna jest pomoc i ochrona przed depresją.

DEPRESJA DZIECIĘCA I MŁODZIEŃCZA jest trudniejsza do rozpoznania, często niediagnozowana lub diagnozowana zbyt późno. Szacuje się, iż wiele przypadków wymyka się oficjalnym statystykom. Młodsze dzieci nie komunikują swoich problemów - nie potrafią wyrażać trudnych emocji. Starsze natomiast przestają ufać dorosłym, izolują się od nauczycieli, rodziców, a nawet dotychczasowych przyjaciół, zamykają się w swoim świecie albo szukają pomocy, serfując w internecie, co może być śmiertelnie niebezpieczne. Ze względu na niespecyficzne objawy depresji u dzieci i młodszych nastolatków, zaniepokoić rodziców powinna zmiana zachowania dziecka - np. dziecko, które chętnie chodziło do szkoły, teraz reaguje płaczem, ucieka z lekcji lub jest rozdrażnione, agresywne, łatwo wpada w złość.

Rodzicu, co Ty możesz zrobić dla swojego dziecka?

Nie zaprzeczaj!
Przykładowo, gdy dziecko mówi: jest mi smutno, jestem beznadziejny, nie potrafię tego dobrze zrobić...

NIE POWINNO SIĘ MÓWIĆ:
- Wcale nie jest ci smutno, jesteś tylko zmęczony.
- Po prostu nie chce ci się robić lekcji.

POWINNO SIĘ POWIEDZIEĆ:
- Rozumiem, że jest ci bardzo smutno, czy mogę coś dla ciebie zrobić?
- Chcesz o tym porozmawiać?
- Widzę, że to dla ciebie trudne zadanie, może zrobimy je razem?

Nie krytykuj!
Nie groź!
Nie udawaj, że nie ma problemu!
Wspieraj!
Przytulaj!
Nie karz za zachowania, które są wynikiem choroby, a nie złej woli!
Staraj się być cierpliwy!
Bądź! Spędzaj tak dużo czasu z dzieckiem, jak to możliwe!
Wsłuchaj się w dziecko!
Proponuj aktywności na miarę możliwości dziecka w stanie choroby, nie zmuszaj do aktywności, które są zbyt trudne.
Staraj się sprawiać dziecku małe przyjemności!
Nie dokładaj dziecku dodatkowych obowiązków!
Zrób coś dla siebie! Zadbaj o siebie! Jeśli dziecko ma depresję, cała rodzina potrzebuje wsparcia.
Nie obwiniaj się, depresja jest chorobą, która może spaść na każdego.
Nie ukrywaj nic przed specjalistą (wszystko może być ważne).
Zmień dietę dziecka - muszą się w niej znaleźć produkty zawierające witaminy z grupy B, magnez, kwasy omega 3, witaminę D (m.in. orzechy, gorzka czekolada, produkty wielozbożowe z pełnego przemiału, oleje tłoczone na zimno, owoce, warzywa, ryby).
Od czasu do czasu pozwól dziecku zjeść to, co naprawdę lubi.
Zastanów się, czy twoje oczekiwania nie są zbyt wygórowane w stosunku do możliwości twojego dziecka.
Nie wstydź się, depresja to choroba, szukaj pomocy i wsparcia! Pamiętaj, nikt cię nie oceni!

Gdzie szukać pomocy?

POMOC DLA RODZICÓW
Całodobowa bezpłatna infolinia dla dzieci, młodzieży, rodziców
tel. 800 080 222 (czynne całodobowo)
e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Wykaz dyżurów specjalistów można znaleźć na stronie www.liniadzieciom.pl

TELEFON DLA RODZICÓW W SPRAWIE BEZPIECZEŃSTWA DZIECI
tel. 800 100 100 (poniedziałek-piątek, od 12.00-15.00)

PSYCHOLOG SZKOLNY, PEDAGOG SZKOLNY

DZIECI UCZĄ RODZICÓW - PODZIĘKOWANIE

Szczegóły

Poprawiono: niedziela, 26, luty 2023 19:48